Το πιο σημαντικό «κέρδος» από τις “ολλανδικές” νίκες του Παναθηναϊκού, που προσπαθεί να “μαζέψει” τη “ζημιά” εκτός συνόρων, που προκάλεσαν από το 2017 οι επιλογές του μεγαλομετόχου του.
Η ανάγνωση των νικών που σημείωσε ο Παναθηναϊκός στα «ολλανδικά» φιλικά του με τη Φέγενορντ, τη Φένλο και (πολύ περισσότερο) με τον Άγιαξ, θέλει μεγάλη προσοχή. Ούτε απότομους «ενθουσιασμούς» και ξαφνικές, «υψηλές» προσδοκίες», ούτε βεβαίως… χαλαρές προσεγγίσεις και λογικές του «…έλα μωρέ, σιγά τα φιλικά». Διότι εάν π.χ. κάποιος απ’ τους έτερους «μεγάλους» της ελληνικής Big-4, είχε νικήσει back-to-back μέσα σε 6 μέρες τις δύο απ’ τις τρεις καλύτερες ομάδες της Ολλανδίας, αυτή τη στιγμή ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών media, θα τον παρουσίαζε έτοιμο για το… Διηπειρωτικό.
Η συγκεκριμένη version του Παναθηναϊκού δεν έχει απολύτως καμία ανάγκη «υπερβολών» και η αλήθεια, αυτής της ομάδας που βρίσκεται εδώ και 13 μέρες στην Ολλανδία, βρίσκεται κάπου στη… μέση. Η ουσία ωστόσο, είναι πως αυτός ο Παναθηναϊκός αρχίζει σιγά-σιγά να πείθει και τον πιο δύσπιστο και «δύσκολο» οπαδό του, που βλέπει πως αυτό που δουλεύεται κι εξελίσσεται φέτος, αξίζει να το περιμένουν όλοι, με λίγο μεγαλύτερη υπομονή… Είναι απόλυτα σωστό αυτό που υπογράμμισε κι ο Γιώργος Δώνης μετά το ματς με τον Άγιαξ, πως το πιο σημαντικό για τον ίδιο, είναι πως οι παίκτες που έχουν (απο)μείνει από την περσινή ομάδα, έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ. Δεν έχουν καμία σχέση με το αντίστοιχο, περσινό διάστημα.
Ο Μπουζούκης π.χ. είναι πια πολύ πιο λειτουργικός και ουσιαστικός και μάλιστα σε μία διαφορετική θέση από αυτή που έπαιζε ως τώρα, αυτή του αριστερού εσωτερικού χαφ. Κι αν θέλετε μια διαφορετική «ανάγνωση» του σαββατιάτικου τραυματισμού του στο φιλικό με τη Φένλο, «αντέχει» πλέον πολύ περισσότερο στο ξύλο. Ο περσινός Μπουζούκης θα είχε πάθει πολύ πιο σοβαρή ζημιά στο πόδι, από το «δολοφονικό» μαρκάρισμα αυτού του ανεκδιήγητου Γιάνσεν, που κάποιος φαίνεται πως του είπε πως… έπαιζε το Σάββατο τελικό Σουνταμερικάνα κι έκανε τάκλιν με… φαλτσέτα. Ινσούα που του χρειάζεται…
Ο Χατζηθεοδωρίδης, δείχνει ικανός να ανταποκριθεί και ως δεξιός εξτρέμ, στο πλάνο του Δώνη με τους wingers που παίζουν με ανάποδα πόδια. Ο Πούγγουρας έχει ξεκινήσει εξαιρετική την προετοιμασία, παίζοντας δύο επίπεδα πιο πάνω σε σχέση με πέρσι και πολύ συγκεντρωμένα/μυαλωμένα. Όλα αυτά είναι μερικά μόνο, αλλά χαρακτηριστικά παραδείγματα, μίας ομάδας που δουλεύει πολύ με τον προπονητή της, έχει κάνει focus σε κάθε λεπτομέρεια της εξέλιξής της και περιμένει και τις μεταγραφικές προσθήκες που έγιναν (Ζαχίντ, Νούνιες, Κολοβός) κι αυτές που έρχονται (στόπερ «6άρι», δεύτερος εξτρέμ, επιθετικός κλπ), για να μπορέσει να ανέβει επίπεδο ποιοτικά όλο το «πράσινο» ρόστερ.
Η «ζημιά» του Αλαφούζου Το πιο σπουδαίο ωστόσο, απ’ όσα λίγα ή πολλά έχει πετύχει ο Παναθηναϊκός σε αυτά τα πρώτα φιλικά του στις Κάτω Χώρες, είναι κάτι… εξωαγωνιστικό: Αρχίζει να (ξανα)μπαίνει –έστω και με αυτά τα ανεπίσημα (αλλά top επιπέδου) φιλικά- στον ευρωπαϊκό «χάρτη», απ’ όπου έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 5-6 χρόνια, με ευθύνη του μεγαλομετόχου του Γιάννη Αλαφούζου. Ισως να μην το έχουμε αντιληφθεί όλοι μας, πόσο σημαντικό είναι να «ακούει» ξανά όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη ως κλαμπ κι ως μέγεθος τον Παναθηναϊκό, αποκλειστικά και μόνο για το αγωνιστικό σκέλος του. Επειδή νίκησε 2-1 τον Άγιαξ στο «σπίτι» του. Επειδή έριξε τρία γκολ στην Φέγενορντ λίγες ημέρες πριν την πρόβα τζενεράλε της για το πρωτάθλημα Ολλανδίας.
Κι όχι γιατί «έσκασε» ο τάδε διακανονισμός ή η δείνα προσφυγή και καταγγελία αφαίρεσης βαθμών ή επειδή χρωστάει ο σύλλογος σε όποιον μιλάει ελληνικά, ισπανικά, πορτογαλικά, γαλλικά κ.ο.κ. Μην πάτε πολύ μακριά. Τα έζησε ο Παναθηναϊκός ως το… κόκαλο όλα αυτά από το πρώτο τρίμηνο του 2017 (κι επισημοποιήθηκαν όταν ο Αλαφούζος τράβηξε την… πρίζα στις 21/9/2017) έως και τον Μάιο του 2018, όταν ΔΕΝ πλήρωνε τίποτα. Για να το οδηγήσει ηθελημένα και βάσει σχεδίου όλο αυτό (ως προς το οικονομικό σκέλος) στο καθεστώς «ελεγχόμενης χρεωκοπίας» που έφερε το μπάτζετ στα… Τάρταρα, την ομάδα σε χαμηλές -και χωρίς «απαιτήσεις»- πτήσεις και καταστρατηγήθηκε κάθε ηθικός φραγμός.
Με κανονισμούς που άλλαξαν για να μην υποβιβαστεί ο σύλλογος, με αφαιρέσεις βαθμών, με αποκλεισμό από την Ευρώπη λόγω Financial Fair Play, για δεύτερη φορά επί ημερών Αλαφοπύζου! Το ότι εδώ κι ένα χρόνο ο Αλαφούζος έβαλε 30 εκατ. € για να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος των χρεών που ο ίδιος (ξαν)απογείωσε, δεν σημαίνει πως δεν έγιναν όσα έγιναν επί ενάμισι χρόνο, «τραυματίζοντας» το status και το όνομα του συλλόγου εντός (και πολύ περισσότερο) εκτός συνόρων…
Γι’ αυτό κι αποτελούν τόσο σημαντικές «ανάσες» αυτές οι νίκες κόντρα σε μεγάλο ευρωπαϊκά κλαμπ, σε μία περίοδο που η Ευρώπη είχε «ξεχάσει» τον μεγαλύτερο, ποδοσφαιρικό πρέσβη της Ελλάδας: Τον Παναθηναϊκό της, τον «Panathinaikos» της, που δυστυχώς μπαίνει στον τρίτο χρόνο της ευρώ-ποινής του. Αδυνατώντας τα προηγούμενα δύο να «σβήσει» αυτή τη ρημάδα την καμπάνα που του ΕΠΕΒΑΛΛΕ πρώτα ο μεγαλομέτοχός του (αφήνοντας απλήρωτα ληξιπρόθεσμα 3.569.000 ευρώ) κι εν συνεχεία το δικαστικό σώμα του Club Financial Control Body της UEFA τον Μάρτιο του 2018.
We do not forget…
