Αν ρωτήσει κάποιος τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο για την πιο αγχωτική στιγμή στην προπονητική του καριέρα στον Παναθηναϊκό, θα ακούσει – δίχως δισταγμό – για εκείνο το απόγευμα στο Αιγίνιο τον Απρίλιο του 2018. Εκείνο το ματς με την Νίκη, στο οποίο ο Παναθηναϊκός έπαιζε την ύπαρξη του, την παραμονή του στην κατηγορία. Εκείνο το παιχνίδι το οποίο ήταν η αφετηρία για την επαναθρόνιση του “Βασιλιά” του ελληνικού βόλεϊ.
Μόλις τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Και μοιάζουν με έναν αθλητικό… αιώνα. Γιατί σε αυτά τα τέσσερα χρόνια ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος και οι λεβέντες του έκαναν πολλά. Πάρα πολλά. Έφεραν τον Παναθηναϊκό στην κορυφή. Και το ξανάκαναν. Και επανέφεραν το Τριφύλλι στον “αφρό” του ευρωπαϊκού βόλεϊ. Και θα το ξανακάνουν!
Το φετινό πρωτάθλημα δεν ήρθε… ανέλπιστα, αλλά με προγραμματισμό, μεθοδικότητα, σκληρή δουλειά και πίστη. Με σκαμπανεβάσματα και ατυχή αποτελέσματα, αλλά και υπομονή. Γιατί στο… τέλος ξυρίζουν το γαμπρό και ο Παναθηναϊκός βρέθηκε από το ναδίρ στο ζενίθ μέσα σε λίγες εβδομάδες. Από την κριτική για την απώλεια του Κυπέλλου, στην αποθέωση για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Με τα κενά του και τα αγωνιστικά του προβλήματα, με το περιορισμένο μπάτζετ, αλλά με συνταγή δοκιμασμένη, ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα μέσα σε τρία χρόνια. Και ανέφερα το Αιγίνιο στον πρόλογο για να θυμίσω ότι αυτή η ομάδα ήταν που πάλευε για να αποφύγει έναν ντροπιαστικό υποβιβασμό. Αυτή η ομάδα έζησε την κόλαση και λίγα χρόνια κάθεται αναπαυτικά σε μια θέση του “παράδεισου” που εκείνη “έχτισε”.
Ούτε θαύματα έχουν γίνει από τον Δημήτρη Ανδρεόπουλο, ούτε πρέπει η αιτία να αναζητηθεί στον κόσμο των ανεξήγητων φαινομένων. Όταν άνθρωποι που αγαπούν το βόλεϊ και τον Παναθηναϊκό, ασχολούνται με το άθλημα και τον σύλλογο, τότε το αποτέλεσμα θα τους δικαιώσει.
Ο Δημήτρης Ανδρεόπουλος είναι ο “αρχιτέκτονας”. Όμως δεν είναι μόνος του. Πέρα από μια ντουζίνα και βάλε ταλαντούχους παίκτες, έχει δίπλα του τον Σωτήρη Πανταλέοντα, ο οποίος είναι ο άνθρωπος που “τρέχει” για τα πάντα στο τμήμα. Κοντά του έχει και τον καλό του φίλο, τον Δημήτρη Γόντικα, ο οποίος κάνει αθόρυβη δουλειά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μην πηγαίνει το μυαλό σας στο… πονηρό. Απλά η βοήθεια του στο τμήμα δεν διαφημίζεται, γιατί ο Γόντικας έχει μάθει να κάνει κάτι γιατί το θέλει, όχι γιατί πρέπει η πράξη του να βγει στη… βιτρίνα.
Κοντά στον Ανδρεόπουλο είναι και ο Ρούλης Αγραπιδάκης, αυτός ο πιστός “στρατιώτης” του Παναθηναϊκού. Κοντά είναι και ο Τάκης Μαλακατές, ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη, ο οποίος πασχίζει για να προσφέρει το καλύτερο δυνατό στη “ναυαρχίδα” του Παναθηναϊκού Αθλητικού Ομίλου. Κοντά του είναι και ο κόσμος του Τριφυλλιού. Πάντα ήταν. Πάντα θα είναι. Γιατί η ομάδα βόλεϊ έχει γίνει πλέον η επίσημη… αγαπημένη των Πράσινων.
