Κανείς δεν ξέρει πλέον τι να περιμένει από τον Παναθηναϊκό. Υπάρχει μια συνεχής αγωνιστική μετάπτωση που δεν αφήνει πολλά περιθώρια προβλέψεων και σιγουριάς για το τι θα επακολουθήσει. Υπάρχουν ορισμένα συμπεράσματα που με τον καιρό και τις συνεχείς αναμετρήσεις τείνουν να επαληθευθούν αλλά μην κρυβόμαστε, η πράσινη πραγματικότητα βρίσκεται σε μια λανθάνουσα μορφή ισορροπίας όπου και η κάθε υποψία λάθους οδηγεί στην αστάθεια και απειλεί με κατάρρευση το εύθραυστο πλέον όνειρο της κατάκτησης του τίτλου.
Το κύριο ζητούμενο σε αυτή την πολύ λεπτή και πολύπλοκη περίοδο για τους Πράσινους είναι η εύρεση της αγωνιστικής ισορροπίας τους. Ενίοτε, βλέποντας τους στο γήπεδο, νομίζεις ότι κυριευμένοι από τον πανικό αδυνατούν να ακολουθήσουν ακόμα και τους βασικούς κανόνες επιβίωσης. Και στα δύο παιχνίδια (Λαμία, Κηφισιά) που σημειώθηκαν οι αναπάντεχες βαθμολογικές τους απώλειες, το εμπόδιο ήταν το ισχυρό κίνητρο που διέθετε ο αντίπαλος, κάτι που αντίθετα έλειπε από τον Άρη. Και στις δύο αυτές αναμετρήσεις η εξέλιξη του αγώνα τους ευνόησε, προηγήθηκαν, και είχαν για μεγάλο διάστημα τον έλεγχο του ρυθμού. Δεν στάθηκαν ικανοί να διαχειριστούν το προβάδισμα τους μπροστά στην επιμονή των αντιπάλων να διεκδικήσουν ότι μπορούν στον αγώνα της δικής τους αγωνιστικής επιβίωσης. Έμοιαζαν να μην έχουν ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό τους όταν η αντίδραση των αντιπάλων κούρασε πέρα από το κορμί τους και το μυαλό τους. Για μια ομάδα που θέλει να διεκδικήσει τον τίτλο είναι ένα θέμα σοβαρό και ίσως μοιραίο αφού ως γνωστόν πολλά θα κριθούν στις λεπτομέρειες.
Υπάρχει ένα επιτραπέζιο παιχνίδι λογικής, το Mastermind, όπου ο ένας παίκτης πρέπει να ανακαλύψει την σωστή αλληλουχία χρωμάτων που έχει προτείνει ο αντίπαλος του. Αυτό επιτυγχάνεται με συνεχείς προτάσεις συνδυασμών που φυσικά δεν γίνονται στην τύχη αλλά διέπονται από μια στρατηγική που σκοπό της έχει, μέσω του αποκλεισμού, να φτάσει στο σωστό αποτέλεσμα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους πράσινους που είτε από ανάγκη είτε από επιλογή έχουν μεταβληθεί σε ένα εργαστήριο πειραμάτων. Αγωνίζεται ο Πέρεθ η ο Τσέριν ένας συνδυασμός, λείπει ο ένας από τους δύο η και οι δύο ένας άλλος συνδυασμός, πιο πίσω η πιο μπροστά ο Μπακασέτας, άμυνα με η χωρίς Αράο… Γενικώς συνδυασμοί μέχρι να βρεθεί ο σωστός κωδικός, αυτός που θα βοηθήσει τους παίκτες να βρουν χημεία, που θα ξεκλειδώσει τις αρετές τους και θα βοηθήσει την ομάδα να εκμεταλλευτεί τις ικανότητες τους.
Δεν είναι απλά πράγματα αυτά αλλά νομίζω όλοι το γνωρίζαμε, από την πρώτη στιγμή. Θα ήταν κρίμα να αναλωθούμε σε ένα κυνήγι μαγισσών προσπαθώντας να απονείμουμε ευθύνες στον προπονητή η τους παίκτες. Απορώ με την απόφαση της διοίκησης να τιμωρήσει με πρόστιμο τους παίκτες για τα ατυχή αποτελέσματα. Με τι τρόπο, τότε, θα έπρεπε να τιμωρηθεί η ίδια για την αποκοτιά της, εν μέσω της χρονιάς, να προχωρήσει σε τέτοιες ρηξικέλευθες αλλαγές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμα και στην ακύρωση της μέχρι τώρα προσπάθειας που έχει καταβληθεί; Ο Φατίχ Τερίμ δεδομένων των δυσκολιών, ευτυχώς, άντεξε το βάρος και αυτό είναι ένα καλό νέο. Είναι ο τελευταίος στον οποίο μπορούν να αποδοθούν ευθύνες. Είναι λογικό ότι θα συνέβαιναν αυτές οι αναταράξεις, δεν γίνεται να περάσεις από ένα μοντέλο εργασίας σε ένα άλλο χωρίς παράπλευρες απώλειες, αρκεί αυτές να μην είναι καταστροφικές (τραυματισμοί).
Εκείνο που περισσότερο και από το αγωνιστικό προβληματίζει είναι η αγωνία, στον πανικό, να χαθεί ο έλεγχος. Τα μαύρα σύννεφα ανησυχίας άρχισαν να μαζεύονται από το βράδυ της πρόκρισης επί του ΠΑΟΚ, τότε σε μια στιγμή απρόσμενης έπαρσης, για την μέχρι τούδε παρουσία του, ο προπονητής του Παναθηναϊκού δήλωνε: «Μέχρι να πει “τελείωσε” ο Παναθηναϊκός, δεν τελειώνει». Μερικές ημέρες μετά, εναντίον της Κηφισιάς, θεωρούσε ότι όλα ήταν τέλεια μέχρι την αποβολή του Σένκενφελντ, τότε οι Θεοί αποφάσισαν να εναντιωθούν στους Πράσινους και όλα άλλαξαν. Τι να σας πω, δεν γνωρίζω αν θα συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά εγώ άλλο παιχνίδι μάλλον παρακολουθούσα. Αυτή η άπληστη λαχτάρα για “Πρωτάθλημα τώρα”, σαν να μην υπάρχει αύριο, που μετέτρεψε σε αυτοσκοπό λύτρωσης ο ιδιοκτήτης της ομάδας, είναι ο μόνος αντίπαλος του Φατίχ Τερίμ. Δεν χρειάζεται εκνευρισμός, ψυχραιμία κόουτς, όταν δεν παίζει καλά η ομάδα εκείνο που χρειάζεται είναι να διορθώνει τα λάθη της, İyi günler olsun (να γίνει, σε καλό να βγει) που λέει και ο Τσιτσάνης στην φημισμένη Σεράχ του με την φωνή της Νίνου (1951).
Ύστερα, έφτασαν και τα χαμπέρια για το πρόστιμο και όλα έμοιαζαν για ακόμη μια φορά να ακροβατούν σε ένα λεπτό σκοινί. Ευτυχώς η νίκη έναντι των κιτρινόμαυρων της Θεσσαλονίκης και κυρίως η αντίδραση με διαστήματα όμορφου ποδοσφαίρου, εκτόνωσαν την κατάσταση. Βέβαια το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν θα μοιάζει σε τίποτα με εκείνο του πιθανού τελικού. Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις μια ομάδα που έχει 54 χρόνια να γευθεί την επιτυχία κατάκτησης ενός τίτλου τίποτα δεν είναι απλό. Όλοι θα θελήσουν να συνδέσουν το όνομα τους με την ιστορία του συλλόγου αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία που θα μας απασχολήσει πολύ αργότερα.
Την Κυριακή ο Φατίχ Τερίμ θα γνωρίσει το Yedikule (επτά πύργοι) όχι της συνοικίας Φατίχ στην Πόλη αλλά του γηπέδου του ΟΦΗ που ονομάστηκε έτσι για να προσομοιώσει την κόλαση των πρώην φυλακών του Επταπυργίου στην Θεσσαλονίκη (1890-1989) με την ατμόσφαιρα που δημιουργούν οι οπαδοί του. Στο τελευταίο παιχνίδι της κανονικής περιόδου, η ομάδα της Κρήτης θα εμφανιστεί χαλυβδωμένη γιατί το κίνητρο της είναι ισχυρό, η παραμονή στην κατηγορία. Ο Τραϊανός Δέλλας δεν είναι χθεσινός και έχει πληγώσει πολλές φορές στο παρελθόν τον Παναθηναϊκό και σαν παίκτης και σαν προπονητής. Η ομάδα του Ηρακλείου διαθέτει πολύ καλό υλικό, παίκτες όπως ο Πραξιτέλης Βούρος, ο Μάρκο Μπάκιτς, ο Τζον Τόραλ, ο Καμερουνέζος Λερόι Αμπάντα και οι ενδιαφέροντες Μπακού και Ιζέκα με καταγωγή από το Κονγκό, συνθέτουν ένα δυνατό σύνολο. Ο ΟΦΗ ψάχνει να βρει την χαμένη του δυναμική γιατί η αρχή του στο Πρωτάθλημα ήταν πολύ καλή και τίποτα δεν προμήνυε την τωρινή βαθμολογική του θέση. Θα πρέπει να προσπαθήσει πολύ το τριφύλλι για την νίκη.
Τέλος, ένα μικρό σχόλιο για την εκδίκαση της απόφασης από το Αθλητικό Διαιτητικό Δικαστήριο (CAS), ένα σύγχρονο Ελλανοδικείο, σχετικά με την πολύκροτη υπόθεση του τραυματισμού του Χουάνκαρ. Αν εξαιρέσουμε το θέμα της ισονομίας που όπως και πολλά άλλα αυτονόητα στην Ελλάδα χάνουν τον δρόμο τους ακολουθώντας το τραγικό πάμε κι όπου βγει, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω ως προς τι οι αλαλαγμοί δικαίωσης ανεξαρτήτως χρώματος. Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ότι όλη αυτή η ιστορία είναι μια ήττα για όλους μας και μέχρι να το εννοήσουμε θα θρηνούμε για το επόμενο θύμα. Αυτά δεν είναι θέματα προς χειραγώγηση και προς άγρα εντυπώσεων. Ας επικρατούσε για μια φορά η σιωπή και όχι οι κραυγές!
